Lieve community-leden,

Jaa lieve mensen, de lift -of beter gezegd het liftknopje- doet het weer! Sindsdien vraagt nagenoeg iedereen me: “doet de lift het niet??” 

Maandenlang moest alles uit de kast worden gehaald om de lift met de eigenzinnige knop in beweging te krijgen. Lief tegen hem praten (moet wel een “hij” zijn, gezien het dwarse gedrag), schelden, de vier jaargetijden van Vivaldi voor hem spelen op de piano, knop hard indrukken, neehee…even een tijdje ingedrukt houden, precies linksboven bij de opgeplakte groene stip drukken, of toch ineens rechtsonder…En nu, uitgerekend nu onze klussenman het paneel -weliswaar met grof geweld- gerepareerd heeft, vraagt iedereen “doet de lift het niet??”

Ik moet toegeven dat ik de daarmee gepaard gaande emoties weleens van me af moet ademen tijdens mijn wekelijkse yoga klasje.

Zo vroeg laatst onze Jànis me iets over het koffieapparaat. In de veronderstelling dat ie achter me aan liep, wat ie de eerste paar meters ook deed, heb ik de hele weg naar de koffiecorner al pratend tegen hem afgelegd. Bij het koffieapparaat aangekomen heb ik nog een tijdje doorgepraat over wat er volgens mij mee aan de hand was. Toen ik omkeek was meneertje Jànis nergens te bekennen, en nadat ik weer tot mezelf was gekomen vond ik hem terug op een totáál andere plek. Die man kan dingen! Dat wist ik al, maar dat ie ook kon teleporteren was nieuw voor mij.

Niet dat jullie het hier altijd gemakkelijk hebben hè! Toiletrollen die niet zijn bijgevuld, wc bril kapot, handdoekjes op, handzeep op, en als je denkt dat je alles wel hebt gehad knalt daar de koekjescrisis -als in: de koekjes zijn op- nog eens keihard overheen. Looking at you now, Wanda en Gertruda! 

Waar ik dan weer veel energie van krijg is de aanwas van diverse nieuwe jonge enthousiaste en zelfs twee flitsende (pun intented) kantoorbazen. Het is superleuk om te zien hoe gemakkelijk de jonge garde zich mengt in de community.   

Deze week is alweer de laatste week van onze Nestelaar Silvia (jawel, haar echte naam!) Binnen korte tijd wist ze met haar hartelijkheid en niet in de laatste plaats haar onovertroffen Silvia’s Specials op de vrijdag tijdens de lunch de harten -en de maag- te veroveren van menig community-lid. Toen ik deze week even met haar babbelde -das m’n werk hè- sprak Silvia de filosofische woorden: “de wereld zou een beetje moeten zijn zoals hier bij Growing” Prachtig toch, dat we met z’n allen dat gevoel kunnen bewerkstelligen.

Geniet nog maar even van dit mooie compliment, want in mijn volgende blog ga ik “de” ondernemer in het algemeen, en de GE leden in het bijzonder, eens onder de loep nemen. Met bijna 40 jaar ervaring in het werken met en voor deze zeer speciale soort denk ik dat ik hier wel een vrij accurate analytische beschrijving op los kan laten. Might get messy…

Ik zie jullie graag aan de balie!

José