Lieve community-leden,

Vanuit de drukte van de afgelopen periode gleden we zo de komkommertijd in. Binnen de toch al rustige schoolvakantie periode zijn er altijd zo’n twee weken waarin alles nagenoeg stil ligt. Dus weinig tot geen kantoorbazen in het pand, weinig boekingen en daardoor weinig aanloop. Althans…niet overdag! Blijkbaar scharrelen er zo rond het uur van de wolf weleens wat schimmige types rond het pand die onze containers aan een grondig onderzoek onderwerpen. Op een ochtend trof onze kantoorbaas Peter Gerards op de parkeerplaats de volledige uitgestrooide inhoud van onze restafvalcontainer aan. Peter meldde zich bij de balie, zette zijn zonnebril af en zei: “ik kom hier aan, en ben al meteen helemáál niet blij!” (Oké, om dit op waarde te schatten, moet je wel fan zijn van het programma B&B vol Liefde) Vervolgens was ie wel zo lief om me te helpen met opruimen. Oftewel, hij heeft alles gewapend met een grote sneeuwschep opgeruimd, waarbij ik het deksel van de container open heb gehouden. Je hebt nu eenmaal werkpaarden en luxepaarden. Nu denk je misschien dat er verder ook niks te beleven is op een werkdag tijdens deze rustige periode maar zo werkt dat hier niet!
 
Vanwege de vakanties binnen het Dream Team moest team administratie ook eens de handjes laten wapperen, dus ons Stieneke was druk bezig de hal te stofzuigen toen ze in de ruimte tussen de beide schuifdeuren op een, zeker voor mij, zeer ongenode gast stuitte. Laten we hem voor het gemak meneer Spin noemen. Meneer Spin was van het kaliber sportschooltype op steroïden. Naast dit imponerende uiterlijk was ie nog slim ook, een combi die niet heel gebruikelijk is. Hij had zich dusdanig verschanst dat zodra Stieneke op hem afkwam met Hetty, (onze stuifzuiger) de schuifdeur precies voor zijn imposante lijf schoof. “Opgeven is geen optie”, riep ik vanaf veilige afstand en dus kwam ik op het geniale idee om Stieneke op te sluiten in de “sluis” van de beide schuifdeuren. Ik zal jullie de gruwelijke details van de strijd die zich daar vervolgens heeft afgespeeld besparen maar de eindstand was Stieneke 1 – meneer Spin 0. May he rest in peace. Gelukkig duurde het niet extreem lang voordat ik eraan dacht om Stieneke weer te bevrijden uit de sluis.

Op een andere dag tijdens de komkommerperiode had ik bijna een flinke gossip de wereld ingebracht over Rembrandt (Dit is een lastige dus hierbij een hint: wat is de voornaam van die andere beroemde Nederlandse Meester?). Rembrandt zei “de leerkracht van mijn zoon komt zo” maar wat hij bedoelde was  “de leerkracht van mijn stagiair komt zo.” Hoewel hij bij hoog en laag volhield dat ie dat ook had gezegd, geldt bij twijfel de regel: José heeft altijd gelijk. Aangezien ik al had gehoord dat de betreffende stagiair de zoon was van een van onze vrouwelijke kantoorbazen ontsproot zich in mijn brein ineens allerlei spicy verhaallijnen waar de schrijvers van GTST nog van onder de indruk zouden zijn. Rembrandt wist me te overtuigen dat de werkelijkheid een stuk saaier was en probeerde met paniekvoetbal via de schenking van drie appelflappen (nee, ik heb ze niet alle drie zelf opgegeten) de dreigende vermelding hiervan in het blog af te wenden. Dit was hem bijna gelukt, ware het niet dat hij de volgende dag de opmerking maakte dat ik uit het jaar 1892 kwam. Ja, er zijn grenzen, hè Rembrandt. Zo’n opmerking koop je niet af met drie appelflappen!
 
Dus is het hier een enkele keer weleens rustig? Soms! Is het weleens saai bij Growing Emmen? Nooit!

Inmiddels heb ik al veel mooie vakantieverhalen gehoord van de terugkerende vakantiegangers. Misschien een mooi moment om te vertellen dat ik het nog tegoed heb! Ik ga jullie voor een paar weekjes verlaten, vandaar ter compensatie dit keer het Dubbeldikke Zomerblog! Mijn afwezigheid betekent niet dat jullie nu zonder consequenties los kunnen gaan want ik heb overal mijn spionnetjes uitgezet!

Ciao! A la prossima!
 
Ik zie jullie graag aan de balie!
José